Carving wielu z nas kojarzy się ze sportem zimowym, jednak dla osób z branży gastronomicznej carving to piękna sztuka kulinarna rzeźbienia w owocach i warzywach, która uczy cierpliwości. Właśnie tego mogły doświadczyć wybrane uczennice kl. Ia, IIIg, i IV g biorące udział w kursie carvingu w ramach projektu „Rozwój centrum kompetencji zawodowych w branży turystyczno – gastronomicznej w powiecie nowotarskim”. Skąd wziął się „Kae – Sa – Luk” ? To określenie, jakim Tajowie określają carving. Oto krótka historia. Ojczyzną dekorowania potraw i stołów rzeźbionymi owocami i warzywami są kraje azjatyckie. Za kolebkę tej sztuki uważa się Tajlandię, jednak pierwsze wzmianki o fantazyjnym wycinaniu warzyw i owoców pojawiły się w Chinach w latach 618-907. Carving jest tradycyjnym elementem tajskiego święta Loy Krathong obchodzonego w Tajlandii podczas pełni księżyca w dwunastym miesiącu lunarnego kalendarza tajskiego zwykle wypadające w listopadzie. Nazwa oznacza dosłownie „spławianie tratewek”. Krathong to malutkie tratwy (wielkości dłoni), tradycyjnie robione z kawałka pnia bananowca, ozdobione kwiatami, świeczkami, kadzidełkami i rzeźbami z warzyw i owoców. Na początku XXI wieku carving stał się popularny także w innych częściach świata, w tym w Europie. Od kilku lat sztuka ta staje się popularna także w Polsce. Dziś carving jest także dyscypliną na kulinarnych Mistrzostwach Świata i Mistrzostwach Europy. Najpopularniejszymi owocami i warzywami używanymi w carvingu są arbuzy, melony, dynie, papaje, ananasy, rzodkiew, buraki, selery, marchewki. W tradycyjnym tajskim carvingu używa się tylko klasycznego noża tajskiego. Najczęściej tworzy się motywy roślinne, czasem zwierzęce. Popularne są także dodatkowe ozdoby w postaci liści lub gałązek.
Kurs, o którym wspomniałam na początku, odbył się w dniach 23 i 24 marca 2018 r. w szkolnej pracowni technologii gastronomicznej. Szkolenie składało się z części teoretycznej, obejmującej historię carvingu, narzędzia i metody pracy, sposoby zabezpieczania prac oraz bardzo ważne zasady bezpiecznej i higienicznej pracy. Druga część -praktyczna była prawdziwym wyzwaniem, począwszy od prostych elementów dekoracyjnych do trudniejszych wymagających dużej cierpliwości, skupienia i umiejętności manualnych. Zadaniem kursantek było wykonanie drobnych elementów i stworzenie z nich kompozycji przestrzennej, rzeźba w arbuzie, a także wykonanie koguta tajskiego, który wywołał najwięcej emocji….. . Uczennice z wielkim zaangażowaniem tworzyły piękne elementy. Atmosfera była bardzo pozytywna, wspaniałe owoce, warzywa i wdzierające się promienie słoneczne przez okna pracowni jeszcze bardziej przenosiły nas do słonecznej azjatyckiej krainy uśmiechu, z malowniczymi plażami, niesamowitymi przybrzeżnymi wysepkami i różnorodną fauną i florą,……
S.Kwiatek
